ارعد

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /اَرعَد/

صفت

ارعد (قدیم)‎

1. از صدای رعد دچار ترس شدن. رعد زده، برق زده.

   هر که ز فرمان او فراز نهد پای/ شوم برافتد چو برق بر تن ارعد. «منوچهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین