التقاط

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِلتِقاط/

اسم مصدر

التقاط

1. (قدیم): اقتباس از نوشته یا مطلبی. التقاط کردن.
2. مضمون و مطلبی را از جایی گرفتن. برگرفتن، برچیدن.

کهن واژه

1. التقاط ممکن است در زبان معیار باستان به سه بخش اِل - تِق - آط قابل تجزیه باشد؛ و به معنی ایل تیغ انداز یا شمشیرزن بوده است. شاید هم تیرانداز.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس