التقاط
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /اِلتِقاط/
اسم مصدر[ویرایش]
التقاط
- (قدیم): اقتباس از نوشته یا مطلبی. التقاط کردن.
- مضمون و مطلبی را از جایی گرفتن. برگرفتن، برچیدن.
کهن واژه[ویرایش]
- التقاط ممکن است در زبان معیار باستان به سه بخش اِل - تِق - آط قابل تجزیه باشد؛ و به معنی ایل تیغ انداز یا شمشیرزن بوده است. شاید هم تیرانداز.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس