بال
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ بال دارد |
آوایش[ویرایش]
- /بال/
اسم[ویرایش]
بال
- اندام پرواز در پرندگان، حشرات و خفاش.
- بال مهمترین گزینه استعاری برای بشر قدیم بوده اما با این حال هنوز مفهوم دقیق آن نامکشوف است.
- خاطر، دل، جان، فراق بال.
- از فارسی میانه b’lk’ (بالاگ، «بال») به ارث رسیده از سانسکریت बाल (bāla) به ارث 𑀯𑀸𑀮 (والا), از سانسکریت वाल (والا)
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- سانسکریت
اسم[ویرایش]
- عسل.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ کوچک زبان پهلوی
- فرهنگ واژه های اوستا
- فرهنگِ سَنسکریت