بشر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /بَ/شَر/
اسم[ویرایش]
بَشر
- مردم، مخلوق، انسان، آدمی، از موجودات خداوند متکلم بدون دُم.
- بشر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش بَ - شَر قابل تجزیه باشد و کنایه از موجود یا جانوری زیانکار و شرور است که در طول حیات خویش جز زیان چیزی دیگری نمی‌آفریند.
مصدر فعل لازم[ویرایش]
بِشر
- گشاده رویی، خوشرویی.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین