بلند
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /بُلَند/
صفت[ویرایش]
- دارای ارتفاع زیادتر سطح، دارای کشیدگی زیاد، دارای فاصله زیاد از زمین، دارای دامنه زیاد.
- دراز، کشیده.
- دارای ارزش، یا اهمیت یا اعتبار معنوی.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین