بهایی
(بَ)
فارسی[ویرایش]
ریشهشناسی[ویرایش]
- عربی(ص نسب.)
- منسوب به بهاء.
- پیرو آیین بهاء، پیروان میرزا حسینعلی نوری، معروف به بهاءالله که بعد از باب کار وی را دنبال کرد و کتب و رسالات بسیاری نوشت که مهمترین آنها کتاب ارض اقدس
استعاره[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
(ص نسب.)
- گرانبها، پرقیمت، فروشی، قابل سودا، نوعی پارچة بغدادی.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین