بوالعجبی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /بؤل/عجیب/

حاصل مصدر

بوالعجبی (قدیم)‎ (مجاز)‎

1. شعبده‌بازی. مکاری، حقه بازی. ابوالعجبی.

   همیشه بوالعجبیِ دمنه شنو دمی، اما اکنون محقق گشت بدین دروغ ها که می‌گوید. «نصرالله‌منشی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن