بینت

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /بَیِّنَت/

اسم

بینت (قدیم)‎

1. حجت و سندی که حق و باطل را از یکدیگر متمایز می‌کند‌.

   دلیلی واضحتر و بیّنی لایحتر. «جوینی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن