بی انصاف

(اِ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت مرکب

1. آن که از راه عدالت منحرف گردد.
2. ظالم، ستمکار، بیدادگر.

منابع

• فرهنگ لغت معین