بی‌هنر

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

• [بی/هُنَر]

صفت

بی‌هنر

1. (گفتگو): بی‌فایده، بی‌کاره، بی‌مصرف.
2. (عامیانه): بی‌بخار، بی‌بهره از استعداد هنری.

   هنر کی بود تا نباشد گهر .... نژاده کسی دیده‌ای بی‌هنر (فردوسی)

3. بی‌فضیلت، بی‌بهره بودن از فضیلت یا مهارت.

متضادها

• هنرمند

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-91-6