تخصیص‌گر

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

حوزه: [زبان‏شناسی]

  1. واحدی دستوری که مصداق‌های بالقوۀ گروه اسمی را محدود می‌کند.

منابع[ویرایش]

«تخصیص‌گر» هم‌ارزِ «determiner»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر دهم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۳۴-۷