تفضل

(تَ فَ ضُّ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

مصدر لازم

1. برتری یافتن.
2. نیکی کردن.

(اِم

صفت

1. فزونی، برت

ریشه

1. نیکی، لطف.

منابع

• فرهنگ لغت معین