تکذیب

فارسی

ریشه‌شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [تَک/زیب]

اسم مصدر

تکذیب

1. دروغ یا نادرست شمردن سخن، خلاف حقیقت بودن سخنان کسی را بیان و عنوان کردن. مقابل تصدیق.

   تکذیب ممکن است به دو بخش تک - زیب تجزیه گردد.

2. دروغ شمردن، منکر شدن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4