تیغ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /تِیغ/
اسم[ویرایش]
تیغ
- شمشیر، هر چیز بُرُنده.
- یکی تیغ زد زود بر گردنش/ به دو نیمه شد خسروانی تنش «فردوسی»
- بلندی کوه، تیغه کوه. خار، خارچه.
مثل[ویرایش]
- تیغ کسی بریدن کنایه از: کارآیی داشتن، قدرت داشتن.
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه