ثیب

(ثَ یِّ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت

1. زن بیوه.
2. مردِ زن دیده، که اکنون بی زن

استعاره

1. مق پسر، عزب.

منابع

• فرهنگ لغت معین