جار
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- گیرش‌شده از بهاری: جاٰر
آوایش
[ویرایش]- /جار/
اسم
[ویرایش]
جار
اسم عربی
[ویرایش]- (قدیم): همسایه، شریکه
- جر دهنده، حرفی که مدخول خود را جر دهد. مدخول را مجرور گویند و مجموع را جار و مجرور. احتمالاً تلفظی از لغت دخیل عربی «جهر».
اسم هندی
[ویرایش]- چلچراغ و هر نوع چراغی که آویزه‌های بلوری داشته باشد.
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین