حصارده

حِصاردِه :(hesardeh) در تابستان های گناباد قدیم بزرگترین دقدقه مردم جمع آوری گندم و فراهم آوردن آذوقه برای مصرف خانواده در فصول دیگر سال بود. عده ای که در محدوده شهر زمین به اندازه کافی داشتند کشت «اَوه» (آبی) و عده ای که می خواستند از زمین های دیم استفاده کنند باید برای کشت «دِیمَه» به «سینِی حَصاردِه» (سینه ی حصارده) که منطقه ای مناسب و البته رایگان برای کشت دیم بود می رفتند. حصارده منطقه ای در حد فاصل بین گناباد و بجستان بود. هر سال بر سر «گِرِف شِدَه» (تصاحب) زمین ها بین دهقانان کشمکش و نزاع بود چه آنها که از براکو و روستاهای جنوب و غرب می آمدند و چه دهقانان خود گناباد. کافی بود با یک جفت «گُووِ بَن» (گاو آهن) یک «کَش» (شیار) در زمین ایجاد کنند تا آن را تصاحب کرده باشند. به هر صورت کشت دیم در اواخر زمستان به پایان می رسید. ِ