حظ

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /حَظّ

اسم مصدر

حظ

1. اذت، خوشی. بهره، نصیب. مفردِ حظوظ.

   شعر فارسی ... برای مردم صاحبدل منبع حظ روحی ... بود. «جمال‌زاده»

---

ترجمه
انگلیسی: unction joy delectation admire ecstasy

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین