حلال زاده

(حَ. دِ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت مرکب

1. فرزندی که انعقاد نطفة وی به طریق مشروع انجام گرفته باشد. م

قید

1. حرام زاده.

منابع

• فرهنگ لغت معین