حکمت‌عملی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /حِکمَت/عمَلی/

اسم مرکب

حکمت‌عملی (فلسفه‌قدیم)‎

1. آگاهی به احوال اشیا و موجوداتی که وجود آنها تحت قدرت بشر است و شامل تدبیر منزل، تهذیب اخلاق، و سیاست مدن است، مقابل حکمت نظری.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن