حیاء

از ویکی‌واژه

(حَ)

فارسی[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

(اِم

صفت[ویرایش]

  1. شرمساری، خجلت. ؛~ را خوردن و آبرو را قی کردن کنایه از: بسیار گستاخ و وقیح و بی حیا بودن.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین