دادگر

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /داد/گَر/

صفت فاعلی[ویرایش]

  1. داد دهنده، عادل. یکی از صفات باری تعالی.
    فریدون همی بر منوچهر بر/ یکی آفرین خواست از دادگر «فردوسی»

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ شاهنامه