دعوا

فارسی

ریشه لغت

• اوستایی
• واژه "دعوا" برآمده از واژگانِ اوستاییِ " دَئیوی، دَئیبیش ( دَئیویش ) ، تبیش" و واژه یِ سانسکریتِ " dvesa دویشَ" هستند. دگرگونیِ آواییِ ( و/ب ) در زبانهایِ آریایی رواگمند بوده است. در زبانِ اوستایی داریم: 1 - دَئیبیش/دئیویش: کتک زدن، آزردن، کینه جویی کردن 2 - دَئیوی: کینه جویی 3 - تبیش:آزار کردن، کینه جویی کردن، دشمنی کردن . و. . . در زبانِ سانسکریت نیز واژه یِ dvesa به چمهایِ زیر بوده است: کینه، دشمنی، بغض، تنفر، کشمکش، آشکار کردن نفرت یا کینه یِ خود، اظهار و ابراز کردنِ کینه یا نفرت نسب به . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . پَسگَشتها ( references ) : 1 - رویبرگهایِ 648 ، 676 و 677 از نبیگِ " فرهنگِ واژه های اوستا" 2 - رویبرگِ 324 از نبیگِ " فرهنگِ سَنسکریت - فارسی" - پوشینه دوم

آوایش

• /دَعوا/

اسم مصدر

دعوا

1. نزاع، ستیز و درگیری لفظی یا بدنی.
2. (حقوق): اختلاف بین دو یا چند نفر که در مورد حق یا موضوع مشخصی است.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین