دهاده

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • شاهنامه

آوایش[ویرایش]

  • /دِهادِه/

[ویرایش]

دهاده

  1. زد و خورد، هیاهو. (اِمر)
    برفتند از جای یکسر چو کوه/ دهاده برآمد ز هر دو گروه «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین