دوچه

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• [دِوو/چه]

صفت

دوچه

1. (قدیم): ایستاده، حکم کننده، آنکه مدام در حال ایستاده فرمان می‌دهد.

   دوچه، ائلچه به زبان فارسی به‌صورت دوچی و ایلچی قابل توصیف است.