دیبه

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /دِیبَهْ/

اسم

دیبه

1. مخفف دیبا.

   سراپرده دیبهٔ هفت رنگ/ بدو اندرون خیمه‌های پلنگ «فردوسی»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /دِی/بَه/

اسم مرکب

دیبه

1. مترداف دو کلمه مرکب «بگو دیگه» و «ته چیزی» مانند چاه در زبان فارسی، که مفهوم هر کدام از ساختار جمله تفهیم می‌گردد.

   دِیبهَ گسْسِه دا!

   بگو‌ بیاد دیگه!