ذات
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
(پش.)
- پیشوندی است به معنای صاحب، دارنده. مؤنثِ «ذو».
اسم[ویرایش]
- حقیقت هر چیز.
- فطرت، جبلت. ~
- جسم.
- جوهر، گوهر.
- واژه ( ذات ) واژه ای ایرانی است که از واژه یِ ( زاتَ ) در زبان اوستایی به چمِ ( زاده، آورده به هستی ) گرفته شده است. چنانکه در رویه 584 و 585 از نبیگِ آمده است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ واژه‌ها ی اوستا
برگردان‌ها[ویرایش]
- ایتالیایی
اسم[ویرایش]
- انگلیسی
- substance