رکابی

(رِ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی(ص نسب.

اسم

1. اسب یدک، کتل.
2. شمشیری که پهلوی اسب بندند؛ زیر رکابی.
3. پیاله، نعلبکی.
4. طبقچه.
5. سپاهی پیاده.
6. سفره دار.
7. ویژگی لباسی (اعم از پیراهن، زیرپیراهن، شلوار و مانند آن)

1. که با نوارهایی جلو و عقب آن‌ها را به هم وصل کنند.
2. یکی از استخوان‌های زیر گوش است که در گوش میانی بین زایدة عدسی استخوان سندانی و پنجرة بیضی قرار دارد و دارای سه قسمت سر و قاعده و شاخه‌های قدامی و خلفی می‌باشد؛ رکاب الاذن، عظم رکابی.

منابع

• فرهنگ لغت معین

برگردان‌ها

انگلیسی

stirrup

• gambado
• stapedial