ری

فارسی

ریشه لغت

• گیرش‌شده از بهاری: رَی

آوایش

• /رَی/

نام‌جا

ری (کشورباستانی)‎

1. نام کشور باستانی که مرکز و پایتخت آن نیز ری بود و افراسیاب آن را فتح نمود.

   ز پیش دهستان سوی ری کشید/ از اسپان به رنج و به تک خوی کشید «فردوسی»

• عربی

اسم مصدر

1. سیراب شدن.‌ سبرابی.
2. مقدار افزودنی برنج، آرد و مانند آنها پس از پخته شدن با آب.
3. بن مضارعِ ریدن و ریستن.
4. (قدیم)‎: نام دیگر حرف را.

واژه‌های مشتق شده

• شهر ری، خوار ری

---

ترجمه
انگلیسی: rey انگلیسی: trickery vote opinion

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5