زاده
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /زاده/
صفت مفعولی
[ویرایش]زاده
- آنکه بدنیا آمده، متولد شده، تولد یافته.
- (مجاز): آنچه پیامد و حاصل چیزی است، ثمره. پیدا شده.
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
زبان دیگر
[ویرایش]- بهاری
آوایش
[ویرایش]- /زادِ/
==
- در گویش بهاری مترادف چیزش در زبان فارسی، کلمه همراه با تعجب و سئوال. تلویحا اشاره به اعضا یا صفات ممنوعه و غیر مجاز افراد مانند ماتحت.
- حسن‌زاده، ماتحت حسن، شاهزاده یعنی ماتحت شاه.