زند
فارسی
[ویرایش]گونه‌های دیگر نوشتاری
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پارسی میانه (پهلوی)
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ زند (اوستا) دارد |
آوایش
[ویرایش]- /زَند/
اسم
[ویرایش]
زند
- تفسیر، شرح، شرح اوستا. تفسیراتی منظم به متون اوستا.
- آهنی که بر سنگ زنند و از آن آتش بجهد، چخماخ.
- چوب آتش زنه که آن را بر چوب دیگر سایند تا آتش بوجود آید. چوب بالایین را «زند» و چوب زیرین را «پازند» نامند.
صفت
[ویرایش]- بزرگ، عظیم، نیرومند.
زبان دیگر
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
اسم
[ویرایش]- ساعد، بند دست.
زبان دیگر
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- آذری
صفت
[ویرایش]زِندَ
- مترادف زنده زبان فارسی، در گویش بهاری.
- زِندَ دِ؟ جانِه وار؟.
- زنده هست؟ جان دارد؟.
- زِندَ دِ؟ جانِه وار؟.
مترادف‌ها
[ویرایش]––––
برگردان‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین