شاه نشین

فارسی

(نِ)

اسم مرکب

1. تخت، جای نشستن شاه.
2. قسمتی از اتاق که سطح آن بالاتر از قسمت‌های دیگر بود، مخصوص نشستن بزرگان.

منابع

• فرهنگ لغت معین