شوان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- ایرانی
آوایش[ویرایش]
- /شَوان/
اسم[ویرایش]
شوان
- شبان، چوپان.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- شوان._ش ُ / ش َ/
- نگاهدارنده گوسفند.
- نام پسر علیدادخان از پارسی گویان هند است.
ریشه شناسی۳[ویرایش]
- [ ش ُ ] (اِخ )
- تیرهای از ایل کَلهُر. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 61)
- رجوع شود به ایل کلهر شود.
ریشه شناسی۴[ویرایش]
- [ ش َ ] (اِخ )
- کوهی است در نزدیکی بستانابنعامر. در اینجا کوه دیگری موسوم به شوانان نیز هست.