پرش به محتوا

عطایه

از ویکی‌واژه

فارسی

[ویرایش]

ریشه‌شناسی

[ویرایش]
  • نیاهندوایرانی

آوایش

[ویرایش]
  • [عت/آیه]

اسم

[ویرایش]

عطایه

  1. آدم نافهم ترجیحاً پشت کوهی.
    مفهوم باستانی کلمه به کسی اطلاق می‌شد که از حداقل روابط اجتماعی یا بین‌قبایلی برخودار بود.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

برگردان‌ها

[ویرایش]