فرّخ

فارسی

ریشه‌ لغت

• شاهنامه

آوایش

• /فَرُّخ/

اسم

فرُّخ

1. خجسته، مبارک. خوشبخت، کامیاب. بزرگوار، ارجمند. خوش، خوب. فرخ.

   مرا نیست، فرّخ مَر آن را که هست/ ببخشای بر مردم تنگدست. «فردوسی»

---

ترجمه
انگلیسی: auspicious

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن