قوطی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /قوطِی/
اسم[ویرایش]
قوطی
- ظرفی برای نگه داری یا حمل چیزی به شکل هندسی منظم با ته مسطح.
- جعبه، به ویژه جعبه کوچک.
مثال[ویرایش]
زبان دیگر[ویرایش]
- بهاری
قوطه
- ظرف توخالی فلزی یا انواع دیگر معمولا با درب. تاقادان.
- قوطه بُش‌دهِ.
- قوطی خالی است.
- قوطه بُش‌دهِ.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین