قوهی

فارسی

ریشه لغت

• ایرانی

آوایش

• /قُهِی/

صفت نسبی

قوهی

1. منسوب به قهستان، اهل قهستان. قوهستان. کوهستان.
2. نوعی از قماش و جامه که به احتمال قوی از پنبه ساخته می‌شده و ظاهراً باید از کرباس لطیف مشبک باشد که هنوز هم در حدود طبس می‌بافند و آن را تودار (تابدار) نامند.

منابع

• فرهنگ لغت معین