مایه‌ور

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • شاهنامه

آوایش[ویرایش]

  • /مایه/وَر/

صفت[ویرایش]

مایه‌ور

  1. آدم ثروتمند، مایه‌دار، گرانمایه، در شاهنامه تلویحاً پادشاه.
    بگیر این سر مایه‌ور جاه او/ ترا زیبد اندر جهان گاه او «شاهنامه»

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • شاهنامه