مشنگ

فارسی

ریشه شناسی

• پهلوی

آواشناسی

• [مَش/اَنگ]

صفت

1. ابله، دیوانه، خُل اسکل

   جوانک مشنگ می‌آید طرف آنها.

2. عامیانه کسی که عقل درست و کامل نداشته باشد؛ ساده‌لوح و زودباور، کسی که دیگران را مانند خود ساده می‌پندارد؛ و هرچه به وی می‌گویند بدون دلیل قبول می‌کند. این واژه از حدود سال ۱۳۸۰ وارد واژگان فارسی شده‌است.
3. دزد، راهزن

جستارهای وابسته

• کس‌مشنگ
• کس خل

منابع

• فرهنگ‌سخن جلدهفت: ISBN 964-6961-96-7