مو
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /مو/
اسم[ویرایش]
مو
- رشته‌های نازک و شاخی شده که بر سطح پوست بدن و سر بعضی از پستانداران، از جمله انسان می‌روید.
- رشد خارجی روی پوست به صورت رشته‌های محکم نخ مانند به ویژه رشته‌های رنگیزه داری که پوشش ویژه یک پستاندار.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
اسم[ویرایش]
مَو
- درخت انگور، تاک.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
صوت[ویرایش]
مَو
- صدای گربه، بویژه وقتی که ملتمس است.
استعاره[ویرایش]
- موی دماغ شدن: مزاحم کسی شدن.
- مو را از ماست کشیدن: بسیار دقیق بودن (به ویژه در حساب و کتاب)
- موها را در آسیاب سفید نکردن: گذشت عمر و داشتن تجربه.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
موهای سر
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین