هتک

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /هَتک/

اسم مصدر

هتک

1. دریدن. هتک‌ستر. از بین بردن، نابود کردن.
2. پرده‌دری، رسوایی.

هُتَک

1. سوت، صفیر.

هَتَک

1. کون، معقد. از فارسی گویشی تهران، از فارسی میانه هخت «ران، سرین، کفل»

استعاره

1. هتک کسی پاره شدن: کونش پاره و دریده شدن. دچار کارهای طاقت فرسا شدن وی.
2. هتک کسی را پاره کردن: الف- کون را دریدن. ب- از وی کارهای طاقت فرسا کشیدن.

واژه‌های مشتق شده

• هتک حرمت، هتک ستر، هتک ناموس

---

ترجمه
انگلیسی: ravishment outrage irreverence indignity desecration violate rape asperse statutory rape پارسی میانه (پهلوی): haxt

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین