پرش به محتوا

هتک

از ویکی‌واژه

فارسی

[ویرایش]

ریشه لغت

[ویرایش]
  • عربی

آوایش

[ویرایش]
  • /هَتک/

اسم مصدر

[ویرایش]

هتک

  1. دریدن. هتک‌ستر. از بین بردن، نابود کردن.
  2. پرده‌دری، رسوایی.

هُتَک

  1. سوت، صفیر.

هَتَک

  1. کون، معقد. از فارسی گویشی تهران، از فارسی میانه هخت «ران، سرین، کفل»

استعاره

[ویرایش]
  1. هتک کسی پاره شدن: کونش پاره و دریده شدن. دچار کارهای طاقت فرسا شدن وی.
  2. هتک کسی را پاره کردن: الف- کون را دریدن. ب- از وی کارهای طاقت فرسا کشیدن.

واژه‌های مشتق شده

[ویرایش]



ترجمه

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین