هفت

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /هَفت/

اسم[ویرایش]

هفت

  1. (ریاضی): عدد اصلی میان شش و هشت (۷).
  2. هُفت: دمی از آب، شربت ؛ شراب و مانند آن‌ها که فرو کشند، جرعه، قورت.
  3. هِفت: اندک خشکی‌ای که بعد از تری به هم رسند.

استعاره[ویرایش]

  1. هفت قلم آرایش کردن کنایه از: آرایش تمام، بزک کامل.
  2. هفت پادشاه را خواب دیدن کنایه از: به خواب عمیق فرو رفتن.
  3. هفت کفن پوساندن کنایه از: مدت‌ها پیش مردن.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین