هفت

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /هَفت/

اسم

هفت

1. (ریاضی): عدد اصلی میان شش و هشت (۷).
2. هُفت: دمی از آب، شربت ؛ شراب و مانند آن‌ها که فرو کشند، جرعه، قورت.
3. هِفت: اندک خشکی‌ای که بعد از تری به هم رسند.

استعاره

1. هفت قلم آرایش کردن کنایه از: آرایش تمام، بزک کامل.
2. هفت پادشاه را خواب دیدن کنایه از: به خواب عمیق فرو رفتن.
3. هفت کفن پوساندن کنایه از: مدت‌ها پیش مردن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین