هفت‌کشور

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • شاهنامه

آوایش[ویرایش]

  • /هَفت/کِشوَر/

اسم مرکب[ویرایش]

هفت‌کشور

  1. هفت پادشاهی، هفت قوم بزرگ دنیای کهن و تلویحاً تمام جهان. نک هفت اقلیم.
    هر آنکس که در هفت کشور زمین/ بگردد ز راه و بتابد ز دین «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه