پارسا
پارسی/اسم در بردارنده صفت/ تقوا پیشه گر/تقوای همراه فروتنی/اهل بزرگی و پارسایی بدون فخر فروشی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- شاهنامه
آوایش[ویرایش]
- /پارسا/
صفت[ویرایش]
پارسا
- پاکدامن، زاهد، پرهیزکار، خدا‌شناس، پارسی.
- ازیرا که پرورده پادشاه/ نباید که باشد بجز پارسا «فردوسی»
- کسی که نژاد پارس دارد.
برگردان‌ها[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه