پله

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /پله/

اسم

پَله

1. پول، وجه. مایه کم، سرمایه اندک.
2. موی اطراف.
3. سریانی: کفه ترازو.

اسم

پِلِّه

1. هر مرتبه و پایه از نردبان. هر یک از مجموع پایه‌هایی که برای بالا رفتن از سطح زمین به اطاق یا بام و مانند آن و پایین آمدن از آن سازند. مفردِ پلکان.
2. پله برقی سیستم انتقال از یک طبقه به طبقه دیگر توسط برق با سرعتی معادل سرعت انسان. برای استفاده از آن کافی است که روی اولین پله بایستند و در هنگام رسیدن به طبقه بعدی از آن پیاده شود.

اسم

پَلِه/پَلَه

1. فله: شیر حیوان نوزاییده؛ فله، آغوز، زهک.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین