پنک

فارسی

(پِ)

اسم

1. گرفتن و فشار دادن گوشت یا پوست بدن با دو سر انگشت چنان که به درد آید، نشگون.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(پَ نَ)

ریشه‌شناسی

از ایرانی باستان p/finakā* (کف دست).

اسم

1. وجب، وژه، شبر.

منابع

• فرهنگ لغت معین