چی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- /چِی/
ضمیر[ویرایش]
چی
- (گفتگو): چه، چه‌چیز، کدام‌چیز.
- چی یک پسوندِ اوستایی است
- از فارسی میانه𐭬𐭤 čē، «چه، که»
پسوند[ویرایش]
- (پسوند): جزء پسین بعضی از کلمه‌های مرکب، که بر نسبت، دارندگی، و شغل دلالت می‌کند. تفنگ‌چی، جارچی، گاری‌چی. ارابه‌چی، درشکه‌چی، تماشاچی.
- نسبت و اتصاف.
زبان دیگر[ویرایش]
اسم[ویرایش]
- به معنی خام یا ناپخته برخی خوراکی‌ها مانند گوشت.
- پسوندی است دال بر ورزنده کاری و شغلی و آن به (کفش‌گر)، یالان‌چی (دروغگوی، مقلد)
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ واژه های اوستا