کتو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
فارسی
آوایش[ویرایش]
- /کُ/
اسم[ویرایش]
کُتو
- غوزه پنبه.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
کَتَو
اسم[ویرایش]
- مرغ سنگ خواره.
زبان دیگر[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /کِه‌تؤع/
اسم[ویرایش]
- سوزش دل، بی‌قراری، در حالت مطلاطم بودن بر اثر سّری یا افشای موضوعی.
- نفرین مادرانه: قارنی کِتو چاقارد سه
- دلت ناآرام گردد.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین