محل آتش فروزان و بی‌وقفه روشن، که در دنیای باستان اماکنی بود برای ستاندن آتش، ترجیحاً آتشکده‌ها.
کربیت احتمالا از دو بخش کِر - بِیت تشکیل شده و هر خانواده از ایرانیان باستان زمانی که آتش خانه خاموش می‌شد از محل آتش‌خانه‌ها که «کِربیت» نامیده می‌شده آتش گرفته به خانه می‌بردند.
